Czerwonym winem, z którego najbardziej jest znany region Trydent – Górna Adyga (wł.Trentino-Alto Adige/niem. Trentino-Südtirol) jest oczywiście Lagrein. Nazwa szczepu o tej samej nazwie raczej nie pozostawia wątpliwości, że pochodzi on z doliny rzeki Lagarina (Vallagarina/Lagertal) w prowincji Trydent. Jest bezpośrednim potomkiem Teroldego, ale jest też blisko spokrewniony z Syrah, Pinot Noir i Dureza. W źródłach historycznych wspominany był już w XVII wiecznych dokumentach znajdujących się w bibliotece Klasztoru Benedyktyńskiego Muri-Gries. Na terenie którego jest zresztą nadal z powodzeniem uprawiany, a sam klasztor zwłaszcza w pierwszej połowie XIX w. zasadniczo przyczynił się do jego popularyzacji. 
Daje on rubinowem głęboko czerwone wina nazywane Lagrein Dunkel lub Scuro. Dość ciężkie, bardzo esencjonalne i taniczne z obfitymi aromatami owocowymi, głównie jeżyn i śliwek, a także przypraw takich jak cynamon czy gałka muszkatołowa, z nutami czekolady, a nawet skóry. Istnieją także coraz rzadziej produkowane wina różowe (Lagrein Kretzer lub Rosato). Lagrein jest również sporadycznie produkowany metodą późnego zbioru jako wino słodkie.
Wydawać by się mogło, że produkcja czerwonego wina o takim charakterze w północnej, alpejskiej prowincji Górnej Adygi, może stwarzać problemy. W istocie Lagrein jest winoroślą wymagającą do wegetacji i osiągnięcia pełnej dojrzałości bardzo wysokich temperatur. Jednak paradoksalnie okazuje się, że właśnie okolice Bolzano u zbiegu rzek Eisack/Isarco i Etsch/Adige są siedliskiem wprost idealnym. Jest to jeden z najgorętszych obszarów w lecie we Włoszech. Tylko Sycylia ma wyższe średnie temperatury lata. Dzieje się tak dzięki ciepłym wiatrom zwanym Ora, wiejącym z okolic jeziora Garda w kierunku Bolzano. Z kolei dno doliny tworzy misę z piaszczystych i żwirowych gleb, które nagrzewają się i akumulują ciepło utrzymując wysoką temperaturę przy gruncie na poziomie znacznie wyższym w lecie niż na okolicznych wzgórzach. W efekcie daje to znakomity mariaż warunków klimatycznych i glebowych, tworzących idealne warunki do uprawy Lagreina. Lepsze nawet, dające ciekawsze wina niż w pierwotnym miejscu w Trydencie.
Prawie wszystkie wina butelkuje się tutaj jako DOC Alto Adige Lagrein, często podawana jest jeszcze nazwa konkretnej miejscowości, najlepszy Lagrein jest z okolic Gries. Zgodnie z przepisami apelacyjnymi, wina te muszą zawierać co najmniej 95% gron Lagrein, ale mogą mieć też domieszkę do 5% innych lokalnych szczepów. Jest również produkowana klasa riserva, dla której wymagany jest minimalny okres starzenia 24 miesięce.
Małe ilości Lagreina również są uprawiane w mikroapelacji St. Magdalener /Santa Maddalena DOC.
Poza europejskimi siedliskami uprawia się niewielkie ilości tej winorośli w Australii. W sumie zajmuje się nim około 15 producentów, głównie w chłodniejszej południowo-wschodniej części kraju, po eksperymentalnej uprawie w latach osiemdziesiątych na Uniwersytecie Melbourne .
Istnieją także niewielkie uprawy Lagreina w Kalifornii na Centralnym Wybrzeżu, gdzie produkuje się z niego wina jednoszczepowe, ale jest też kupażowany z Syrah i Petite Sirah. Można jeszcze wspomnieć o winnicy w Dolinie Umpqua w Oregonie, która ma obsadzone ok. 2,0 ha.
Wyszukanie zaawansowane