Barbera – ten znany piemoncki szczep okazuje się być trzecim w ogóle, po Sangiovese i Montepulciano, najczęściej uprawianym obecnie we Włoszech. Uważa się, że pierwotnym siedliskiem Barbery były wzgórza Monferrato w Piemoncie, gdzie była znana już w XIII wieku. Istnieje bowiem wzmianka w dokumentach katedry w Casale Monferrato z lat 1246 - 77 dotyczących dzierżaw winnic obsadzonych "de Bonis vitibus barbexinis ".
Wspócześnie winorośl ta uprawiana jest także poza Piemontem m. in. w Lombardii głównie jako komponent win stołowych, a także w Emilii Romanii, Kampanii, Apulii, Sycylii i na Sardynii. W Europie niewielkie ilości są uprawiane jeszcze w Słowenii, Grecji i Rumunii. Natomiast poza nią jest dość znana w zasadzie na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Emigranci z Włoch przywieźli ze sobą i rozpowszechnili Barberę w obu Amerykach. Trafiła do Mendozy i San Juan w Argentynie, do Brazylii, Urugwaju i Kalifornii. Kalifornia jest miejscem, gdzie winorośl ta poza Włochami zajmuje największy areał – ponad trzy tysiące hektarów. W Ameryce Północnej uprawiana jest jeszcze w Waszyngtonie, Oregonie i w niewielkiej ilości w Arizonie. Do Australii dotarła w 1960 roku z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis, początkowo uprawiana w regionie Mudgee w Nowej Południowej Walii, z czasem rozpowszechniła się też w stanach Victoria i Australia Południowa. Dość powszechnie jest też uprawiana w Afryce Południowej w ciepłych regionach Malmesbury, Wellington i Paarl. Występuje też w Azji, gdyż niewielkie nasadzenia istnieją w Izraelu.
Barbera jest stosunkowo łatwa w uprawie, adaptuje się na wielu rodzajach gleb, także pośledniejszych wapiennych i gliniastych, na piaszczystych glebach z kolei daje w naturalny sposób niższe plony. Nie bez znaczenia jest, zwłaszcza w Piemoncie, że jej zbiory przypadają dwa tygodnie przed Nebbiolo i dwa po Dolcetto.
Istnieje szeroka gama możliwości interpretacji szczepu , od średnio lekkich po cięższe beczkowe wina. Wspólne cechy to: charakterystyczny głeboko rubinowy kolor z różową obwódką, niski poziom tanin i wysoka kwasowość. Łatwość uprawy i produkcji różnych wariantów, nawet nieco musującego frizzante w Barbera del Monferrato DOC, stanowi o popularności tego szczepu.