Nascettę uważa się za autochtoniczny szczep regionu Langhe w Piemoncie, choć długo błędnie uważano ją za piemoncką odmianę sardyńskiego szczepu Nascu. Choć było to o tyle uzasadnione, że przecież w latach 1743-1860 Księstwo Sabaudii-Piemontu było połączone dzięki rządom dynastii sabaudzkiej z Królestwem Sardynii stanowiąc praktycznie jedną z jego prowincji. Ostatecznie rozróżnił i nazwał Nascettę w XIX wieku enolog Giovanni Gagna (1833-1881). Najpełniejszy jednak jej opis znajduje się w pracy Lorenzo Fantiniego „Monografia sulla Viticoltura ed Enologia Nella Provincia di Cuneo” z 1879 roku. W pracy tej używana jest zresztą nazwa Anascetta bardziej charakterystyczna dla języka piemonckiego, uważanego powszechnie za dialekt włoskiego. Jednak należy zaznaczyć, że jest to jednak odrębny język zbliżony lingwistycznie z jednej strony do innych języków z północnych Włoch, lombardzkiego i liguryjskiego, z drugiej zaś do języków francuskiego i oksytańskiego.
Niestety w XX wieku producenci stopniowo jednak redukowali areał upraw ze względu na jej nieopłacalność. Grona tej odmiany dają bowiem stosunkowo mało soku, co powoduje bardzo niską wydajność, czyli de facto nieopłacalność ekonomiczną. Doprowadziło to, jak to często się dzieje ze szlachetnymi produktami, do jej niemal całkowitego zaniku. Na szczęście w kilku winnicach zachowały się pojedyncze krzewy z których korzystano w ramach własnych potrzeb, bo Nascetta daje wina aromatyczne, szlachetne i bardzo wyraziste. Przechowywane były także na Uniwersytecie w Turynie. W roku 2000 wpisano Nascettę na listę zatwierdzonych odmian dla Langhe Piemonte DOC, od tej pory na etykiecie można było umieścić nazwę „Langhe Bianco DOC”, a nie jak do tej pory „Vino di Tavola”. Nazwy szczepu jednak nie można było nadal podawać. Natomiast od 2010 roku po długich staraniach kilku zapaleńców w tym Valtera Fissore, wielkiego orędownika powrotu Nascetty, utworzono apelację Langhe Nascetta DOC.
Wyszukanie zaawansowane